Golden bay

Na even radiostilte, nu weer enige ruis. We hebben weer wat meegemaakt. Nee hoor geintje. Of toch een klein beetje. Op ons adres in de golden bay had ik mijn sokkenwol even buiten op de grond gelegd om te gaan koken, nee dat koken was niet het ergst ha. Zag ik vanuit mijn ooghoek zo een nzlandse loopvogel er met mijn wol vandoor gaan. Ik, met luid geschreeuw naar buiten gerent, maar die vogel was al een paar meter verderop. Hij verdween bijna in de bosjes. En je weet het, ik zonder wol, ontdenkbaar. In een flits dacht ik, ga op het draadje staan. Zo gedacht zo gedaan. Met een ruk kwam de vogel tot stilstand en dus ook de wol. Oef, dat leip goed af. De vogel, die regelmatig bij het huisje kwam hebben we niet meer gezien. Maar goed, nu even serieus. Vanuit werstport hadden we een lange reis voor de boeg. Door de aardbeving was de weg naar het zuiden de 1 afgesloten. Het gaat nog een jaar duren voor hij weer open is. Er werd trouwensdoor de beving veel aan de weg gewerkt. We moesten daarom helemaal over de anderekant naar de golden  Bay. ( In kaikora had ik een gesprek met de kappster die mijn haar knipte. Zij had al meer bevingen meegemaakt, maar deze was heel erg eng. De hele bevolking daar is de bergen ingevlucht omdat er een tsunami alarm was uitgegaan. ) het was meer dan acht uur kachelen. Wat voor jou Dick. Moe en zat kwamen we op bestemming, hoog in de bergen lag littel greenie. En huis met uitzicht op de baai. Hier zouden we drie dagen blijven. Op het gesjilp van de krekels na, stil. Alsof je de aarde met zijn tweeen bezit. S avonds in het buitenbad gezeten. Hoe romantisch wil je het hebben.   De volgende dag gewandeld in abeltasman naturel park voor dertien kilometer de coast trac gelopen. In het geheel duurd hij vier dagen, maar daarvoor hadden wij geen tijd. Je loop over bergen door bossen om dan weer terecht te komen op een van de mooie baaien. Weer geen mens te zien. Het was warm en we wilde wel zwemmen in de zee, maar hadden geen badpak bij ons. Tja, we keken elkaar aan en dachten, schijt, (sorry voor het woord, maar dat dachten we) we gaan aan ons naakie. Zie je ons al lopen, adam en Eva door het mulle zand. Het water was zo helder als glas. Voor even waande we ons in de hof van eden. Snel de kleren weer aan, stel dat er toch iemand om de hoek komt, hebben we de trac afgelopen. Hebben de plaats takaka nog aangedaan. Daar rizelt het van de hippies. Draedloks en blote voeten. Leuk om te zien. Af en toe liep er een verstokte bij. Zo een met grijs haar tot op de kont en een broek waar je in kon meereizen. Na nog een dag van relaxen op weg naar blenheim. De wijn velden in. Volgende keer vertel ik daar meer over. En gek terwijl ik dit schrijf liggen jullie lekker te knorren in de bedje. Slaap lekker door en tot schrijfs.